Blog Mikołaja Juskowiaka, Z bocznej trybuny: Wygrywanie nie zawsze dobre

Pokonywanie kolejnych rywali cieszy, tylko że jak się okazuje, nie zawsze jest dobre. Zwyciężanie może uśpić czujność i mimo tego, że jest się lepszym, przegrywa się któryś mecz, bo brakuje szczęścia lub doświadczenia w sytuacjach kryzysowych. Mam wrażenie, że właśnie to dopadło teraz naszą futsalową drużynę.

Kibice halowej piłki kopanej w Lesznie mogli czuć się w tym sezonie niemal jak sympatycy Chelsea Londyn z angielskiej Premier League. Ekipa Antonio Conte wygrywa niemal wszystko, są na czele tabeli, pewnie zmierzają po tytuł mistrzowski. Zbyt górnolotne porównanie, poniosło mnie? Owszem, KS Futsal Leszno to nie Chelsea, a Dariusz Pieczyński to nie Conte, ale działa na wyobraźnię.

Do spotkania ligowego z Mosiną i pucharowego z Obornikami wszystko szło aż zanadto dobrze. W meczu z Orlikiem, nasza ekipa była lepsza, prowadziła grę, lecz to nie im piłka wpadała do bramki. Dwa trafienia rywali, jedno Jakuba Przymusa i pierwsza przegrana stała się faktem. W końcówce, trener Dariusz Pieczyński zdjął bramkarza, graliśmy piątką w polu. To także nie przynosiło oczekiwanego skutku. Zdecydowanie zabrakło szczęścia, a do tego znakomicie bronił mosiński golkiper, Krzysztof Bartkowiak. Porażka porażką, ale przewaga w tabeli jest na tyle duża, że nic wielkiego się jeszcze nie stało.

Potyczka 1/16 Pucharu Polski z KS Futsal Oborniki był zdecydowanie trudniejszy. Wygrany przechodzi dalej. Jeden mecz, jeden zwycięzca. Zaczęło się pięknie, Przemysław Czajka, a potem Jakub Przymus i 2:0. Jednak to było zdecydowanie za wcześnie, zostało bowiem sporo czasu na odrobienie strat. Ekipa Bartosza Łeszyka okazała się skuteczniejsza od poprzedniego pierwszoligowca z Gdańska, z którym nasi zawodnicy dość pewnie zwyciężyli. Remis w podstawowym czasie gry i dogrywka. Oborniczanie szybko wyszli na prowadzenie w dodatkowym czasie gry, a zdecydował o tym jeden błąd. Trzeba było odrabiać i znów wycofano bramkarza, ale niczego dobrego to nie przyniosło, a tylko utratę kolejnych goli. Nie było przyspieszenia podczas gry w pięciu, odważnego wejścia. Owszem, przeciwnicy szybko i uważnie przesuwali się w obronie, ale nasi nawet nie próbowali, piłka krążyła jedynie po obwodzie.

Zmierzam do tego, że odrabiania strat pod presją czasu, gry w pięciu w ataku, też się trzeba nauczyć. Do tej pory nasz zespół tylko wygrywał. Obyśmy potraktowali te dwa mecze jako lekcję, bo jeśli awansujemy, to w I lidze, takich starć będzie na pewno więcej. Może dobrze się stało, że teraz odpadliśmy z pucharu. Z jednej strony fajna przygoda, ale z drugiej, cel na ten sezon jest jeden, awans. Teraz będzie można skupić się na lidze. Zwłaszcza, że za plecami robi się niebezpiecznie. Ekipa z Kostrzyna gromadzi punkty i jest blisko leszczynian. W perspektywie jest jeszcze bezpośrednia konfrontacja z nimi na wyjeździe.

Jest jeszcze jeden aspekt tego, że nie zawsze wygrywanie jest dobre. Sam nie mogę tego pamiętać, słyszałem o tym z opowiadań. Kiedy w latach 1987-1989, Unia Leszno wygrywała wszystko, po prostu deklasowała rywali, a kibiców na trybunach było coraz mniej. Potrzebne są emocje, mecze o stawkę, takie, gdzie będzie dużo się dziać. Byki wtedy tego nie dawały. Futsalistom też dobrze idzie, ale tam kibiców jest jakby mniej. Za to sporo ich przyszło na mecz o stawkę, czyli ten pucharowy. Przed meczem, kolejka po bilety wychodziła aż na parking przed halą. O takie emocje i taką frekwencje zabiegajmy. Czas więc wyciągnąć wnioski z tych porażek i szybko wrócić na ścieżkę zwycięstw. Cel jest jeden!